Van pennenhouder tot kippenhok en hopelijk nog veel meer.

Riet was benieuwd naar hoe ik ooit aan het haken geraakt ben. Eigenlijk zijn dat twee verhalen, enerzijds het verhaal over de technieken, anderzijds het verhaal van de stimulans. Ik had mij tijdens mijn blogdip alvast voorbereid op deze post door wat fotomateriaal te voorzien en dus kan ik dat nu uit de doeken doen.

De techniek van jaar tot jaar
Ik heb uiteraard niet ineens alles geleerd. Dat is, zoals ze zeggen, 'met de jaren gekomen'.

Ik ben zoals iedereen begonnen met een ketting van lossen. Eerst leren haken met de vingers en dan gemerkt dat een haaknaald zoveel makkelijker was. Maar wat doe je met een ketting van lossen? Niet veel, nochtans leverde die ketting een klassieker onder de vaderdagkado's op. Je neemt 4 kleuren wol of katoen. Liefst bij elkaar passende kleuren, maar denkend aan zesjarigen is de kans zeer groot dat mijn kleurenkeuze toen helemaal niet zo stylisch was. Met elke kleur haak je een zeer lange ketting. Verder heb je de onderste helft van een smeerkaasdoosje nodig en 3 WC-rolletjes waarvan je er 2 korter maakt, zodat je drie rolletjes van een verschillende lengte hebt en . Nu begint het plakkerige werk. Je smeert die WC-rolletjes en het smeerkaasdoosje in met lijm en dan omwikkel je ieder ding met een gehaakte ketting tot de buitenkant mooi bedekt is. Dan plak je de 3 rolletjes in het smeerkaasdoosje, Et voilà, een pennenhouder voor op papa's bureau. Jammer genoeg geen bewijsmateriaal meer gevonden. Waarschijnlijk te lelijk om bij te houden.

In het tweede leerjaar, bij juffrouw Marleen was het tijd om te leren hoe je een lapje met vasten maakt. Om niet zomaar lapjes te haken zonder doel,werkten we aan een zeer moedig project: de pennenzak. En die moet van een geweldige kwaliteit geweest zijn, want nu, 22 jaar later, wordt die nog steeds gebruikt door mijn mama. Als bewijs deze foto's!



Ik heb uiteraard de typische beginnersfout gemaakt: steeds vaster gaan haken, tot je ineens beseft dat je lap steeds smaller wordt en dan moedig terug proberen losser te haken, totdat je uiteindelijk een zandlopervormige lap hebt. Gelukkig was dat vaster en losser haken een beetje symmetrisch gebeurd, zodat dit een trapeziumvormige pennenzak opleverde. De rits gaat niet mijn eigen verdienste zijn. ik geloof nooit dat ik die daar zelf zo fatsoenlijk ingezet heb als 8-jarige en ik herinner het mij absoluut niet meer.

In 't derde leerjaar hebben we niks gehaakt, wel een boekenlegger geborduurd die ik af en toe nog gebruik en een matje geweven op een makkelijk na te maken weefgetouw. Mijn grootvader heeft dat toen eventjes voor mij gefikst, zodat ik ook na het inleveren van dat weefgetouw (de juf herbruikte die ieder jaar) thuis nog nieuwe dingen kon weven. Dat weefgetouw moet nog ergens op zolder staan.

In 't vierde leerjaar vond juffrouw Maria ons klaar voor het echte werk. We maakten een pop in stokjes. Na enig zoekwerk tussen de knuffelbeesten uit mijn jeugdjaren dook de gehaakte pop terug op.

Ik was toen ongelooflijk fier op mijn pop die ik volledig zelf gemaakt had. Alleen had ik niet zo goed geteld bij het maken van de beentjes, waardoor er iets meer steken in het ene beentje belandde en dus minder in het andere. Gevolg: een dik en een dun beentje.
Ik merkte bij het nemen van de foto dat het rechteroog de tand des tijds niet zo goed heeft doorstaan, maar soit, 't is leuk bewijsmateriaal om dit verhaal op te fleuren.

Na het maken van deze pop was ik helemaal verkocht en vond ik haken wel iets voor mezelf. Alleen denk ik niet dat ik nog veel maakte, ik herinner het mij niet meer.

Er volgden waarschijnlijk nog wat bloemenbroches, die heb ik laatst nog teruggevonden bij een opruimactie, maar verder lagen de creatieve bezigheden wat stil tot ik op mijn 16de leiding werd in de chiro en ik nood had aan een tas om mijn spullen (leidingmaps, vergaderschriftje, agenda...) in te bewaren en toen heb ik al mijn haakspullen terug opgedoken om dit te maken.



De gehaakte waaiertas. De linten waren volgens het patroon gehaakt, maar onmiddellijk veel te lang, vandaar de knoop bovenaan. Deze tas heeft 6 jaar dienst gedaan om alle chirospullen in op te bergen en is daarna verstopt geraakt achter andere handtassen, maar nu ik ze terug opgevist heb, ga ik ze terug gebruiken, want dat was toen een zeer handige tas. Overschot van dat garen heb ik ondertussen ook al gebruikt voor dit. Mijn kippenhok heeft ervoor gezorgd dat ik terug veel meer ben beginnen haken en dat deze blog er is gekomen.

Dit verhaal is al behoorlijk lang, maar omvat dus alleen het technische luik. Het voetbalveld waar Riet over sprak is nog niet aan bod gekomen, dat zit namelijk in deel 2.

Gestimuleerd worden
Iets creatiefs gaan doen, gebeurd vaak doordat je iemand anders in je nabije omgeving dat ook ziet doen. De verhalen over naaiende (groot)moeders zijn al op verschillende plaatsen gepasseerd en bij mij was het net zo. Mijn mama heeft al een arsenaal aan haakwerken geproduceerd, van bedspreien over gordijnen, sjaals, tafeldoeken, onderlegdoekjes tot mutsjes en nog veel meer. Maar waar vond zij de tijd om dat te doen en op die manier mij ook aan te zetten: op zondagvoormiddag tijdens de voetbalmatch van mijn papa!

Mijn papa speelde tot een aantal jaren geleden (mini)voetbal en mijn mama vond dat ze haar echtgenoot moest steunen in zijn hobby en dus mee naar het voetbal moest gaan. Ik heb als kind dus ook heel veel voetbalmatchen bijgewoond. Alleen vond mijn mama voetbal niet zo interessant, denk ik, want tijdens die matchen haakte zij altijd. Nu ja, ikzelf ben niet veel beter. Ik snap de regels van voetbal wel, ik weet zelfs wanneer iemand buitenspel staat, maar ik vind er nu echt niks aan om te kijken naar 2 x 11 mannen die achter een bal hossen om die dan opnieuw weg te sjotten als ze hem eindelijk te pakken hebben. Geef mij dan maar formule 1, motorcross, basketbal of tennis. We zagen dus zelden naar de wedstrijd en misten quasi elk doelpunt (herhalingen waren jammer genoeg niet beschikbaar), maar we merkten wel als er gescoord werd en wisten dus op het einde van de match perfect wie er gescoord had, wie een gele of rode kaart had gekregen en wie er gekwetst was geraakt. Dat is dus voldoende om te kunnen volgen.

Mijn mama haakte dus en mijn zus en ik hielden ons ook bezig met lezen, tekenen, haken, borduurwerkjes, huiswerk... Ik heb dus heel wat dingen gemaakt tijdens een voetbalmatch. Maar in die tijd waren de kantines nog niet rookvrij, waardoor dingen die meerdere weken in de kantine vertoefden na een tijdje een rokerige geur kregen. Mijn mama heeft bijvoorbeeld ooit een bedsprei gemaakt voor mijn zus haar bed en dat was uiteraard niet op 1 weekje klaar. Na ettelijke weken zat de geur van de rokerige kantine in dat haakwerk. Vooraleer je dat dus ging gebruiken, moest je dat eerst goed uitwassen, want anders zou je het gevoel krijgen dat je in een café sliep. Gelukkig voor zij die nu haken of breien tijdens de voetbalmatch van echtgenoot, zoon- of dochterlief zijn de voetbalkantines ondertussen rookvrij!

Er zijn ondertussen al heel wat 'hoe het ooit begon'-verhalen verteld. Heb jij je verhaal nog niet verteld en heb je zin heeft om zijn verhaal neer te schrijven, geef dan een seintje en ik kom met plezier jouw 'hoe het ooit begon' lezen.